Portugees horrorverhaal
Door Catarina Guimaraes
Toen ik klein was, ik denk 5 of 6, had mijn familie een boerderij in Portugal waar wij elke zomer heengingen om te genieten van het mooie weer en de prachtige uitzichten. De boerderij heet pico tinho, dit betekent kleine heuvel (het zat op een kleine heuvel, niet heel geïnspireerd dus). Dit was altijd mijn lievelingsplek om heen te gaan, het huis was namelijk zo groot dat je er super leuk in kon spelen! Het land eromheen was ook altijd de highlight, bij aankomst moet je een lang weggetje op die eerst door een bos gaat, daarna de wijngaarden en uiteindelijk ben je bij het huis. Ik mocht er nooit alleen spelen doordat er soms honden waren, stiekem deed ik het toch af en toe en nam ik een stok mee om mezelf te beschermen #badass.
Ik zou uren over de boerderij kunnen praten maar jullie willen natuurlijk alleen het horror gedeelte horen. Ik was met mijn moeder en zus, die 11 of 12 was, wat eerder naar de boerderij gegaan dan mijn vader. Mijn zus en ik sliepen in dezelfde kamer in een tweepersoonsbed en mijn moeder sliep een paar deuren verder. Boven het bed van mijn zus en mij hing een kunstwerk van maria, het was van ijzeren draden gemaakt dus het bedekte niet de hele muur (je kon er op meeste plekken doorheen kijken, belangrijk puntje voor het verhaal). Het huis was natuurlijk heel oud en aangezien we er alleen in de zomer heen gingen was het een beetje in slechte staat.

Mijn zus en ik gingen slapen de eerste nacht, ik was gelijk in een diepe slaap gevallen maar mijn zus niet. Zij werd wakker om een uur of 12 van een hard gebonk. Het was heel ritmisch en het werd steeds harder. Mijn zus was natuurlijk doodsbang, ze probeerde mijn moeder te bellen maar die was knock out in haar kamer. Mijn zus dacht dat er inbrekers waren en haar eerste reactie was de ongeladen luchtbuks van de kast te halen en klaar te zitten bij de deur om zichzelf en mij te beschermen. Ook had ze een zaklamp gepakt voor het geval dat, deze scheen ze om de kamer heen en toen ze op het maria kunstwerk richtte zag ze dat het aan het huilen was. Dus nu waren het geen inbrekers maar een demoon of zoiets. Wat doe je dan? Heel hard huilen en geen geluid durven te maken.

Op een gegeven moment werd mijn moeder ook wakker van het geluid en is gaan kijken wat er aan de hand was. Gelukkig was het geen demoon, blijkbaar was er een pijp gesprongen en was de trap helemaal ondergelopen. Door de manier dat het tegen de deur aan stroomde hoorde je het ritmische gebonk. Daarnaast druipte het door het plafond langs de muren, vandaar de huilende maria. Ik kwam hier unscathed uit doordat mijn zus me ging beschermen van het “demoon” maar het is wel een van mijn lievelingsverhalen van toen ik klein was. Als laatste wil ik dat jullie even genieten van dit super creepy foto van mij en mn zus. Byeeeeeeee