Liftend naar Berlijn
Door Job Holtz
Nadat ik begin september dronken heb ingestemd om mee te gaan op het liftweekend, was het 9 november eindelijk zover. Na weken vol spanning te hebben afgewacht, mocht ik dan echt voor de eerste keer gaan liften. Redelijk goed voorbereid en vol zelfvertrouwen – Berlijn is toch niet zo ver? – voegde ik me op de vroege vrijdagochtend bij de overige liftkoppels op Amsterdam Centraal.

Het begin liep voorspoedig: ik vertrok met Nelleke richting onze geheime liftplek en binnen tien minuten hadden we een lift. Vol leedvermaak zagen we op de app Life360 dat we veruit het snelste koppel waren. Een vriendelijke vrouw bracht ons helemaal naar Nijmegen. Dit lag niet op de route, maar dat maakte op dat moment nog niet zoveel uit, want toen we in Nijmegen aankwamen stonden er nog steeds wanhopige koppels in Amsterdam. Vervolgens werden we redelijk snel over de Duitse grens gebracht, naar een plek waar veel verkeer zou langskomen. Als eerste koppel passeerden we de grens; alles zag er rooskleurig uit. Op het tankstation namen we dus even de tijd om te genieten van onze automaatkoffie.

Toen begon de ellende. We wachtten meer dan een uur op een lift naar Krefeld, midden in het Ruhrgebied. Op dat moment schoot me te binnen wat Karolien tijdens de informatieavond had gezegd: ‘you don’t wanna go there.’ Wat een grap, we waren er dus wel. Toch waren we nog blij met onze alternatieve route, we hadden namelijk geen concurrentie van andere liftkoppels op de tankstations. Het zag er op de app ook vrij komisch uit: iedereen bleef keurig op de snelweg tussen Amsterdam en Berlijn, terwijl wij totaal ergens anders waren.

In Krefeld hebben we zo lang gewacht dat we uit wanhoop een lift naar Osnabrück hebben genomen. Daar hebben we vervolgens ook uren gewacht, waardoor we genoodzaakt waren om met een bijzonder vriendelijke meneer mee naar Hamburg te rijden. Die meneer bleek later toch niet zo vriendelijk te zijn, omdat hij vond dat we niet duidelijk waren over onze afzetplek: ‘it’s your business.’ We zijn uiteindelijk afgezet in het pittoreske Pinneberg, de getto van Hamburg. Vanaf daar zijn we toch maar met het openbaar vervoer naar Berlijn gegaan, omdat we anders waarschijnlijk nooit waren aangekomen. Hoewel Nelleke in het liftboekje had beweerd dat Berlijn makkelijker te bereiken was dan Cesky Krumlov, bleek het in de praktijk toch vrij lastig te zijn. Toch was het een waar avontuur waar ik achteraf alleen maar om kan lachen.