Door lief en leed
Na een drukke PR-periode kwam voor mij de periode aan waar ik naartoe had geleefd het afgelopen halfjaar, de introductieperiode. De voorbereidingen waren goed verlopen en ik ging vol goede moed starten aan de introductie, met de rest van Fier en de IntroCie die mij bijstonden.

Zoals Neeltje had beschreven in haar raadpraat van de Europe Session, we zouden in deze drukke momenten kapot gaan, huilen en verdrinken. Maar ook zouden we winnen. En winnen hebben we gedaan.
De introductieperiode is een van de meest intense periodes geweest van mijn leven, maar ook direct de leukste. Het geeft mij ook zo veel energie om nu alle blije gezichten te zien op de activiteiten, love you guys <3.
Ik was bijna vergeten hoe leuk ik de introductieperiode vind, ik heb vorig jaar als eerstejaars echt genoten en nu als coördinator nog veel meer. De band die je opbouwt met de commissie en de rest van je bestuur is bijna niet te beschrijven. Je werkt intens veel samen tot een punt, en dat punt duurt vervolgens ook nog eens bijna drie weken. Je bent erna kapot, maar je bent wel samen kapot.

Ruzie is bij ons amper voorgekomen, iedereen had zijn rol en we vulden elkaar goed aan. Als iemand er even doorheen zat werd die er weer door iemand uit gehaald, of goten we er nog wat alcohol in. Dat werkt ook altijd wel.
Maandagochtend van het introductieweekend. Samen met Jetske had ik de vroege dienst en moest ik iedereen wakker maken om te helpen met schoonmaken. Met wie had ik dit beter kunnen doen dan met zo’n zonnestraaltje. Gepaard met prachtige nummers van de super hippe groep ‘Kinderen voor kinderen’ liepen we iedereen langs, maakten we nog een mooie selfie met de zonsopgang en begonnen we aan de grote schoonmaak. In een turbo tijdreis leek dit wel gebeuren, ik was mentaal voorbereid om tot het einde van de middag te gaan boenen. Gek genoeg waren we om half drie al klaar. Snel de spullen in de auto gegooid, in een groepje gaan staan en even gaan springen met z’n allen om alle ontlading en stress eruit te halen. Stonden we dan naast de lege boerderij in B(r)akkeveen.

Op de terugweg moest ik als DJ ervoor zorgen dat Taco niet in slaap zou vallen tijdens het auto rijden. Met mijn fantastische smaak voor muziek lukte dat ook aardig. Weer aangekomen op kantoor had ik het fantastische idee om ook alles direct goed op te bergen, ik was helaas de enige die dit een goed idee vond. De rest ging naar huis om te slapen en terwijl ik het kantoor opruimde merkte ik dat ik iedereen direct begon te missen. Na drie weken is het jammer en tegelijkertijd bevrijdend dat je elkaar niet meer elke dag ziet.
Lieve leden die de blog lezen, ik kan jullie echt 100% aanraden om een jaar extra mee te helpen aan de introductie. Als commissielid, als bestuurslid, als mentor-ouder voor de eerstejaars. Het maakt niet uit. Ik dacht dat ik de vereniging al aardig had leren kennen het afgelopen halfjaar, maar dit is nog intens gegroeid in de drie weken.
Hoe zwaar het dan ook was, met lief en leed is mijn liefde voor de vereniging verdubbeld en ik wil er nog een super leuk halfjaar van maken met de rest van Fier en met jullie. Ik heb veel geleerd, ik zal voortaan altijd genoeg kaas kopen.
Liefs,
José