ELW naar Porto door Nini Pieters
Het is alweer enkele weekjes geleden dat wij uit het mooie Porto zijn teruggekeerd, en ondertussen hopelijk ook zijn uitgebrakt. We hebben zeker wel genoten van het ELW-weekend, van de goedkope cocktails en restaurantjes, de (grotendeels door ons gevulde) clubs, de brakke stadswandelingen en veel portwijn. Ik moet zeggen dat de AEGEE-vlucht met Transavia van vrijdagochtend – die al ruim van tevoren als ‘legendarisch’ en ‘uiterst irritant voor alle andere passagiers’ was aangekondigd – toch best wel rustig is verlopen, en de meeste mensen – zo goed als dat ging – op hun tafeltje hebben liggen slapen (wel creds to Bruno en Pascal die als ontbijtje een halve liter bier naar binnen hebben gewerkt). Maar eenmaal aangekomen, had ook Nina binnen vijftien minuten twee biertjes op plus bezwaar over dat ze te klein waren. Gelukkig werd er meteen nog een litertje voor haar bijbesteld, waarna zij tot mijn verbazing om 5 uur s’ochtends nog steeds lekker in de club stond de dansen.

Ons hostel lag midden in het centrum en op twee minuten loopafstand van de McDonalds (aka ons ontbijt, meestal ook lunch, post-avondeten én midnightsnack). Maar ook daarvan afgezien was het hostel een erg fijne plek, hoewel ik niet zeker weet hoe blij de staff was met onze 24-uur- per-dag-tosti bestellingen en het door de gangen rennen. – toen wij zaterdag rond 7 uur s’ochtends uit de gemeenschappelijke ruimte werden gekickt omdat ze het ontbijt moesten gaan voorbereiden, voelde ik me toch wel een beetje schuldig. Aan de andere kant had het zijn voordelen dat onze groep zo groot, chaotisch en onoverzichtelijk was; zo kon Hielke bijvoorbeeld ongestoord een 16-jarige meid die door haar vrienden in de steek was gelaten een bed in ons midden aanbieden.
Ondanks het slaaptekort en onze collectief brakke koppen hebben de meesten van ons nog best veel van Porto gezien. Zo hebben wij een fantastische stadswandeling gemaakt met Janthe als kundige gids, rondgewandeld bij het bekende Pálacio de Crystal, en een foodhal bezocht (die naam weet ik helaas niet meer, daar was ik dan toch iets te brak voor). Door deze culturele uitstapjes was het infoboekje gelukkig toch nog ergens goed voor, want het deel met de hostel-huisregels was overduidelijk niet erg goed gelezen.

Tot aan de laatste dag hadden we een druk programma, want een Portproeverij mochten we natuurlijk niet missen in Porto. Het was alleen een beetje jammer dat iedereen half in slaap viel tijdens de rondleiding en vooral zat te wachten op het ‘proef’-gedeelte van de activiteit. Maar na drie dagen ELW was het ook wel begrijpelijk dat iedereen zo snel mogelijk zijn kater wilde gaan wegspoelen met nog meer Portwijn.
Toen de meesten zondag weer terug naar Amsterdam moesten, waren bepaalde mensen nogal gestrest over het tijdschema, en wilden ruime drie uur voor de vlucht op het vliegveld zijn; sommige anderen hadden dan weer niet eens eraan gedacht om een ID-kaart mee te nemen. Misschien waren dit ook wel gewoon verschillende uitingen van onze jaloezie op degenen die nog een paar daagjes in Porto mochten blijven. Maar hoe dan ook, iedereen is uiteindelijk veilig en op tijd in Amsterdam aangekomen – om vervolgens drie dagen bij te slapen en de restalcohol uit het bloed te krijgen.

Als nieuw lid van AEGEE Amsterdam vond ik het best wel spannend om met 62 semi-onbekenden een weekendje op reis te gaan, maar na een paar uur voelde ik me eigenlijk al helemaal thuis in de groep. Iedereen hoorde er namelijk bij, en toch was er genoeg tijd om mensen persoonlijk beter te leren kennen. Dat was misschien wel het leukste aan Porto: overdag culturele uitstapjes maken en diepgaande gesprekken met nieuwe vrienden voeren, en ‘s avonds allemaal samen lekker los gaan. En als we ons opsplitsten, kwamen we elkaar vroeger of later toch weer tegen (weliswaar iets te vaak bij de McDonalds om de hoek). Uiteindelijk was het een reis waar iedereen precies kon doen en laten waar hij of zij zin in had, zonder daarbij ooit alleen te hoeven zijn.
